Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

- Τα φανάρια της ντροπής...

Ηταν μεσημέρι, το κρύο αφόρητο, σταμάτησα στο φανάρι... αυτό ήταν εκεί... δεν έδωσα πολύ σημασία, συνέχισα... ξαναπέρασα απόγευμα, στό ίδιο σημείο... η ένδειξη θερμοκρασίας στο αυτοκίνητό μου -2 ... κι αυτό ήταν εκεί...
Το παρατήρησα για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να ανάψει πράσινο ξανά... μελαχροινό, μουτζουρωμένο προσωπάκι, ρούχα που είχαν σίγουρα χιλιοφορεθεί δίχως να πλυθούν, χέρια παιδικά, που αντί μολύβι κρατούσαν κουβά, με λασπόνερο πια. 
Αντί για παιχνίδι ένα καθαριστήρα για τζάμια αυτοκινήτων... ήμουν δύο αυτοκίνητα πίσω απο εκεί που στέκονταν, οι οδηγοί το μάλωσαν να μην πλησιάσει, κι εκείνο έμεινε εκεί, έμεινε απλά να κοιτάζει σαστισμένο δεξιά κι αριστερά.
Ισως προσπαθούσε να καταλάβει την αγριότητα και την σκληράδα των μεγάλων... δεν ήθελε να κάνει κακό, ούτε ζημιά, δεν πήγε να κλέψει, να τους πλείνει λίγο τα τζάμια μονάχα να βλέπουν καθαρά και... ίσως του δώσουν κάτι γι' αυτό, απο ευχαρίστηση... μα εκείνοι το απόδιωχναν μιλώντας του άσχημα... κι εκείνο σάστιζε, κοίταζε εδώ κι εκεί, μα η ανάγκη του έδινε κουράγιο και έμενε, ελπίζοντας στο επόμενο κόκκινο, να σταματήσει κάποιος πιο πονετικός... 
Πράσινο, ξεκίνησα και πέρασα απο κοντά του και το κοίταξα στα μάτια καθώς με κοίταζε που πέρναγα απο δίπλα του... χαμογελούσε... ναι, μου χαμογελούσε κι ας μην του έδωσα τίποτε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ένα ρίγος διαπέρασε όλη μου την ψυχή. Τα μάτια του, ίδια με του γιού μου, κι εκείνο το χαμόγελο... βούρκωσα στην σκέψη του παιδιού μου, και τώρα που το θυμάμαι και γράφω για κείνο βουρκώνω ξανά... χαίρομαι που δεν με βλέπεις.
Σκέφτηκα το δικό μου παιδί στη θέση εκείνου του παιδιού... να του μιλάνε με τέτοιο τρόπο, να είναι αναγκασμένο να ζητιανεύει... να είναι ένα παιδί των φαναριών... στα φανάρια της ντροπής... ντράπηκα... ναι ντράπηκα, και ντρέπομαι ακόμη και τώρα που σου γράφω, γιατί νοιώθω ανίκανος να κάνω κάτι για σένα, για όλα αυτά... ανήμπορος να μπορέσω ν' αλλάξω αυτόν τον απάνθρωπο και σκληρό κόσμο... ανήμπορος... (πόσο χτυπάει αυτή η σκέψη στην ψυχή)
Αισθάνομαι ν' ανοίξει η γής να με καταπιεί.. . μη με κοιτάζεις μικρέ, δεν αντέχω τα μάτια σου πάνω μου... μα το Θεό, ντρέπομαι αφάνταστα σου λέω...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής: Σχόλια ανώνυμα, σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται. Η "Ιτέα Καρδίτσας" δεν παρεμβαίνει σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσει το περιεχόμενο ενός σχολίου εφόσον πληρεί τις προϋποθέσεις. Σε καμιά περίπτωση τα σχόλια δεν αντιπροσωπεύουν την "Ιτέα Καρδίτσας". Επίσης ο διαχειριστής διατηρεί το δικαίωμα να αφαιρεί οποιοδήποτε σχόλιο θεωρεί ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες. Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε και τους όρους χρήσης.

Ο διαχειριστής