Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

- Ζωή στο παλιό Κοινοτικό γραφείο Ιτέας

Ζωή στο παλιό Κοινοτικό γραφείο Ιτέας έδωσε με απόφασή του ο Πρόεδρος της Κοινότητας κ. Θεόδωρος Σδόγγος.
Αιτία; 

Η πρωτοβουλία μιας παρέας μικρών παιδιών που με γραπτή τους αίτηση ζήτησαν το κτίριο για να μεταφέρουν εκεί όλα τους τα επιτραπέζια παιχνίδια και να δημιουργήσουν έτσι ένα χώρο για παιχνίδι. Χωρίς δεύτερη σκέψη και με μεγάλη χαρά ο κ. Σδόγγος τους παρέδωσε τα κλειδιά με την προυπόθεση ότι το κτίριο θα μπορούν να επισκέπτονται και να συμμετέχουν όλα τα παιδιά του χωριού. 
Οι μικροί συμφώνησαν κι αμέσως έπιασαν δουλειά για να το καθαρίσουν και να ετοιμάσουν το χώρο.......

Διαβάστε Περισσότερα »

- Η γενιά του 50, 60, 70...

Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 50,60 και70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε
επιζήσει.
Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο.
Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατουσες μας.
Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση.
Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκύτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.
Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με…κάρβουνο,η με θερμάστρες πετρελαίου.
Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.

 

Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες,  η ακόμα παλιότερα σε κάποιο απο τα μαγαζιά του χωριού με τηλεγραφητή ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ηρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέττα, το  Πρώτο, το Εμπρός.


Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου. 
Ακόμα θυμάμαι το Γλυφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν , τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον, το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.


Το γάλα μας το πίναμε μόλις το άρμεγαν το πρωί η το έφερνε ο γαλατάς ή μέσα σε γυάλινα μπουκάλια με αλουμινένια καπάκια ή μας το άδειαζε από μεγάλες καρδάρες στην κατσαρόλα στην εξώπορτα. 


Οι κολώνες του πάγου που τις έφερνε ο παγοπώλης με την τρίκυκλη μοτοσυκλέτα του και τις κουβάλαγε με εκείνο το περίεργο εργαλείο γάντζο, αργοέλιωναν στο κεφαλόσκαλο. 
Και η βρύση του ψυγείου είχε στο στόμιο της τυλιγμένο ένα λευκό τουλπάνι σα φίλτρο. 
Που ηλεκτρικά ψυγεία. 
Αργότερα θυμάμαι κάτι ΠΙΤΣΟΣ ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ.


Οι καρεκλάδες, οι γανωτζήδες, οι ακονιστές κι οι τσαγκάρηδες είχαν πολλή δουλειά. 
Και σε κάποια γωνιά σε μια καμαρούλα 2Χ2 ήταν το βασίλειο του τσαγκάρη με εκείνο το περίεργο καλαπόδι που έβαζε ανάποδα το παπούτσι και το κόλλαγε και το κάρφωνε με εκείνες τις μαύρες πρόκες με το πλατύ κεφάλι και διάχυτη η μυρουδιά της βενζινόκολλας.



Στο κομμωτήριο της γειτονιάς οι κυρίες ψηνόντουσαν με τις ώρες κάτω απ τις κάσκες σεσουάρ με τα μαλλιά πασαλειμένα πλίξ τυλιγμένα σε ρόλλεϊ κι όλα μαζί σκεπασμένα με δίχτυ και τα αυτιά σκεπασμένα με κοκκάλινα καπάκια. 

 

Ο καφές στα καφενεία μας ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. 
Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. 
Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα. 

 

Κυριακή βράδυ θερινό σινεμά  απο την σπουδαία περίοδο του Ελληνικού κινηματογράφου, και μετά εξωχικό ταβερνάκι με μπριζολίτσα παϊδάκια και μια γουλιά μπύρα που μας έδινε κρυφά η μάνα μας γιατί «το παιδί δεν πρέπει να πίνει».



Με πόση χαρά ακολουθούσαμε Κυριακή πρωϊ τον πατέρα στο καφενείο και απολαμβάναμε επί ώρες μια κουταλιά βανίλια, το γνωστό υποβρύχιο μεσα σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ή τρώγαμε το μεζέ του ούζου και του αφήναμε το ούζο ξεροσφύρι. 
Κι ύστερα με το ποδήλατο πάνω κάτω στούς χωματόδρομους κι εκείνος να μας ρίχνει κλεφτές ματιές κάθε που σήκωνε το κεφάλι του απ το τραπέζι με την πρέφα ή το τάβλι. 
Και το μεσημέρι της Κυριακής μετά το οικογενειακό γεύμα πόση πίκρα όταν έφευγε για το γήπεδο χωρίς εμάς γιατί ήταν μεγάλο παιγνίδι και με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ακούσουμε την περιγραφή απ το ραδιόφωνο. Γεωργίου, Φώσκολος, Λογοθέτης κι αργότερα απ την τηλεόραση Διακογιάννης Φουντουκίδης Κατσαρός.


Η γλυκύτερη αναμονή το καλοκαίρι ήταν ο παγωτατζής με το καρότσι με τις σιδερένιες ρόδες που το σπρωχνε στο χωματόδρομο. Παπασπύρου ΑΣΤΥ ΕΒΓΑ. Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση το κακάο, δύο η σοκολάτα.

 

Τα καλοκαίρια μπάνιο με το πούλμαν ή πάνω στις καρότσες των αγροτικών ή με φορτηγά ή άντε με προϊστορικά λεωφορεία που ζεμάταγαν σαν την κόλαση. Γελάγαμε με κάτι χοντρές γριές που κάνανε μπάνιο με τις κομπιναιζόν.
Πέφταμε κάτω και χτυπιόμασταν όταν βλέπαμε κάποιους με το ένα χέρι να κρατάνε τυλιγμένη την πετσέτα γύρω τους και με το άλλο να προσπαθούν να βγάλουν το μαγιό και ναι βάλουν εσώρουχο και παντελόνι. 
Σιχαινόμασταν τα κεφτεδάκια ή τα ντολμαδάκια στην αμμουδιά. 
Και το νερό που πίναμε ήταν πάντα ζεστό.


Και φρούτα, θεούλη μου τι φρούτα ήταν αυτά!  
Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να κουβαλάει κάτι δωδεκάκιλα ριγέ καρπούζια και γιαρμάδες που σε κάθε δαγκωνιά τα ζουμιά έτρεχαν στο πηγούνι και το λαιμό. 
Και πεπόνια καραμπάσια που μοσχομύριζαν. 
Και κεράσια μέλι. 
Και σταφύλια ολόγλυκα.  
Ψωμί, τυρί φέτα και καρπούζι για φαγητό....Η υπέρτατη γεύση !!!.
 
 

Πίναμε νερό απ το λάστιχο του κήπου η απο το αρτεσιανό (τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα), τρώγαμε φέτες ψωμί με ζάχαρη, η λάδι,...τι νοστιμιά για εκείνη την εποχή. 
Γευόμασταν βούτυρα και μαρμελάδες σπιτικές και σπιτικά γλυκά κουταλιού συκαλάκι, περγαμόντο, βύσσινο και πορτοκάλι, νερατζάκι, και φαγητά που δεν τα φτιάχνουν τώρα γιατί είναι κουραστικά. 
Ροστ μπήφ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ, παστίτσια, μουσακάδες. 
Τρώγαμε τόνους κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές αλλά ποτέ δεν είμασταν υπέρβαροι και με χοληστερίνη γιατί γυρνάγαμε όλη μέρα στους δρόμους και τις αλάνες παίζοντας.

Κοιμόμασταν τα καλοκαίρια έξω στρωματσάδα με ορθάνοιχτες πόρτες και αυλές χωρίς να φοβόμασταν για κλέφτες η για ληστές.

Μοιραζόμασταν με τους φίλους μας μια πορτοκαλάδα ή γκαζόζα απ το ίδιο μπουκάλι και ποτέ κανένας μας δεν έπαθε τίποτε. 
Δεν πολυαρωσταίναμε , αλλά αν τύχαινε να αρρωστήσουμε πάντα υπήρχε μια καλή μάνα ή γιαγιά να μας δώσει λίγο φιδέ και να μας ρίξει βεντούζες να μας δώσει μια κουταλιά Νορισοντρίν, Ιπεσαντρίν ή ασπιρίνη διαλυμένη στο κουταλάκι μαζί με ζάχαρη, ή να μας κάνει μια ένεση με γυάλινη σύριγγα που τη βράζανε στο κατσαρολάκι, και πιο ύστερα να μας διαβάσει κανένα παραμυθάκι για να αποκοιμηθούμε. 
Και κάτι θερμόμετρα γυάλινα του πεντάλεπτου και στα πόδια του κρεβατιού να γουργουρίζει η γάτα η παρδαλή και να αναδεύεται και να παίζει με την άκρη της κουβέρτας.

Οταν κάναμε ποδήλατο δεν φορούσαμε κράνος και στην πίσω ρόδα βάζαμε πάντα χαρτόνι από πακέττο τσιγάρα πιασμένο με ξύλινο μανταλάκι έτσι για να κάνει θόρυβο και να μας θυμίζει μηχανάκι.
Περνάγαμε ώρες έξω απ το σπίτι φτιάχνοντας πατίνια με ρουλεμάν και σανίδια και κατεβαίναμε τις κατηφόρες τις γειτονιάς απλά για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένο. 
Κι όταν σηκωνόμασταν μέσα απ τους θάμνους που καταλήγαμε, μαθαίναμε πώς να διορθώνουμε το πρόβλημα των φρένων. Για να μη ξαναπληγώσουμε τα γόνατα μας και να μην αποκτήσουμε ευμεγέθη καρούμπαλα στο κέντρο του μετώπου μας.
Κι αν τα αποκτούσαμε τα πατάγαμε με εκείνα τα μεγάλα τάλληρα για να μη φουσκώσουν.

 

Είχαμε φίλους. Βγαίναμε στο δρόμο και τους βρίσκαμε. 
Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στους δρόμους. 
Τα δοκάρια στα αυτοσχέδια γήπεδα η στην πλατεία ήταν ή οι σχολικές τσάντες ή τα πουλόβερ κι οι ζακέττες μας κουβαριασμένες και για καλάθια του μπάσκετ είχαμε τα περβάζια των παραθύρων. 
Πόσες φορές δεν σπάγαμε και κανένα τζάμι και εξαφανιζόμασταν όλοι μαζί αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια κάποιου συνταξιούχου που την έσκιζε με το σουγιά και την πέταγε στο δρόμο. 
Ο παλιόγερος !
Σκάβαμε λακουβάκια για να παίξουμε γκαζές, η σμάδες, τσιλίκες, βασιλιάδες, ακόμα και κουτσό και σχοινάκι μαζί με τα κορίτσια, χαρτάκια ή απ αυτά που αγοράζαμε απ τα περίπτερα ή με τα χαρτόνια απ τα πακέτα τα τσιγάρα.
Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και χτυπούσαμε την πόρτα, ή το πιο συνηθισμένο μπαίναμε χωρίς να ρωτήσουμε. 
Πέφταμε από δέντρα, κοβόμασταν, πληγώναμε τα γόνατα μας και σπάγαμε και κανένα χέρι και οι γονείς μας μάς κατσάδιαζαν κι αυτό ήταν. 
Λίγο βάμμα στην πληγή κι όξω απ την πόρτα. 
Τσακωνόμασταν και παίζαμε μπουνιές και μαυρίζαμε και μελανιάζαμε και πάλι φιλιώναμε. 
Παίζαμε ξιφομαχίες με αυτοσχέδια ξύλινα σπαθιά. 
Τα ακόντια μας ήταν τα κοντάρια απ τις σκούπες ειδικά από εκείνες που τύλιγαν με μια μαξιλαροθήκη και ξαράχνιαζαν τα ταβάνια. 
Οι ασπίδες μας ήταν τα καπάκια απ τις μεγάλες κατσαρόλες .
Τρώγαμε ακόμα και σκουλήκια και λάσπες απ τον κήπο. 
Θυμάστε τη γεύση της λάσπης; 
Ούτε μάτια βγάλαμε, ούτε τα σκουλήκια έζησαν για πολύ το στομάχι μας.
Κι όταν η γιαγιά πότιζε τον κήπο τι πλάκα να της πατάς το λάστιχο του ποτίσματος και να της κόβεις το νερό κι εκείνη να φωνάζει.  
Κι ο πανικός ακόμα μεγαλύτερος όταν πιάναμε το φλίτ με το εντομοκτόνο για να παίξουμε ανίδεοι για το δηλητήριο που περιείχε.

Στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες την ομάδα την έφτιαχναν μερικοί, οι υπόλοιποι μάθαιναν να ζουν χωρίς αρχηγιλίκι.  
Φεύγαμε απ το σπίτι το πρωί και παίζαμε όλη μέρα ελεύθεροι αρκεί να γυρίζαμε πίσω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει, ή όταν η μάνα μας έβαζε τις φωνές να τσακιστούμε να ανεβούμε για διάβασμα. 
Δεν είχαμε βιντεοπαιχνίδια ούτε καν τηλεόραση, ούτε κινητά ούτε υπολογιστές ή internet άντε κανένα ραδιόρφωνο με λυχνίες. 
Το καλύτερο δώρο ήταν ένα μικρό τρανζιστοράκι με εννιάβολτη Bereck για να ακούμε Εθνικό, ή Ενόπλων.

 

Πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα.
Λέγαμε την προσευχή κάθε πρωϊ και τον εθνικό ύμνο σηκώνοντας την σημαία μας.
Κυριακή πρωϊ εκλησίασμα.
Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι κάποιου καθηγητή να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει τα αυτιά, η να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα. 
Κι η βίτσα, συνήθως από μουριά να μας πληγώνει την παλάμη. 
Οι πράξεις μας ήταν δικές μας και οι συνέπειες θα βάρυναν εμάς.
Τα παρατσούκλια δίναν κι έπαιρναν, δεν υπήρχε παιδί χωρίς να εχει εστω και ένα.
Την αγωνία μόλις έμπαινε ο μαθηματικός κι άνοιγε τον κατάλογο. 
-Για να σηκωθεί σήμερα ο ………. Και μέχρι να πεί τον μελλοθάνατο, κόμπος το στομάχι.

Θυμάστε στα διαγωνίσματα την απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιγράψουμε με το βιβλίο στα γόνατα, ή τα σκονάκια κρυμμένα στα μανίκια, ή τα κορίτσια που τάγραφαν με στυλό BIC ή SCHNEIDER πάνω στα μπούτια τους και τα κάλυπταν με τις μπλέ ποδιές τους. 
Μπλέ κοριτσίστικες ποδιές, άσπρο γιακαδάκι και άσπρη μπλέ κορδέλλα στα μαλλιά. 
Ποδιές που εξαφανιζόντουσαν στο λεωφορείο και χωνόντουσαν μες στις τσάντες και τα αγόρια που περίμεναν στο τέρμα του λεωφορείου.

 

Ποιος δε θυμάται τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των τριών ωρών και βάλε στα άδεια οικόπεδα και στις αλάνες που τώρα έχουν γίνει σπίτια σχεδόν ακατοίκοιτα λόγω μετανάστευσης.
Για να περάσουμε απο το Δημοτικό στο Γυμνάσιο δίναμε εξετάσεις και ήταν τόσο δύσκολες που μόνο το 1/3 περνούσε και πάντα αξιοκρατικά.
Κάποιοι μαθητές όχι τόσο έξυπνοι ή επιμελείς έχαναν την τάξη και ξαναπήγαιναν στην ίδια. 
Θυμηθείτε πόσους διετείς είχατε στην τάξη σας στο γυμνάσιο. 
Ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι απ τα γένια και τη χοντρή φωνή.

Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας. 
Θυμόσαστε το χτυποκάρδι αλήθεια; 
Την αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι. 
Το πρώτο φιλί. 
Τα ξαναμμένα μάγουλα ,το χνούδι πάνω απ το χείλος μας.
Θυμάστε τα πάρτυ με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, (Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει) με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ ΤΑΜ, πατατάκια τσιπς και σπιτικό κέϊκ κι αργότερα βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς.  
Τις άπειρες φορές που χορεύαμε το ίδιο μπλούζ σε συνενόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ, έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας. 
Την απίστευτη φράση ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ. 
Τι φτιάξαμε ο Θεός κι η ψυχή μας.

Πηγαίναμε στο γήπεδο τρείς ώρες πριν το μάτς και γυρίζαμε παπί απ τη βροχή και παγωμένοι μέχρι το μεδούλι τυλιγμένοι με μουσκεμένες σημαίες και χωμένοι σε πλαστικές σακούλες. 
Κι με τις κάλτσες να τρέχουν.

Υπήρχαν τέσσερις εποχές διακριτές μεταξύ τους. 
Τα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια των λουλουδιών άνθιζαν την άνοιξη. 
Υπήρχαν δέντρα και κήποι στις αυλές των σπιτιών και πηγάδια και χώμα που μύριζε μετά το πότισμα . 
Θυμάστε τους πανσέδες; Τα σκυλάκια; Τα χρυσάνθεμα;
Τις πλεχτές ζακέτες που βάζαμε κάπου μετά το Πάσχα. 
Τα πρώτα μακριά παντελόνια.
Τα καλοκαιρινά βράδια τα βγάζαμε ή στα σκαλιά παρέες παρέες, ή παίζοντας κρυφτό και κρυφτοντένεκο, ή στα καλοκαιρινά σινεμά με τα χαλίκια, τις καρέκλες με το πλαστικό σκοινί, τις μπουκαμβίλιες στη μάντρα , τον πασατέμπο και την πορτοκαλάδα ΠΑΡΘΕΝΩΝ. 
Αξέχαστα χρόνια.

 

Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους. 
Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες. 
Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα. 
Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες μας. 
Ζήσαμε. 
Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας χρωστάει ο Θεός, σε πείσμα όλων αυτών που μας πλαστικοποίησαν τη ζωή με δικές τους ιδέες και για δικό τους όφελος.

Διαβάστε Περισσότερα »

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

- Οι Όρκοι Αρχαίων Ελλήνων Πολεμιστών..

Τα λόγια περιττεύουν…

Ὅρκος Ἀθηναίων ἐφήβων

…πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ…
Κρατώντας τὰ ὅπλα ποὺ τοῦ ἐμπιστευόνταν ἡ Πατρίδα, ὁ
Ἀθηναῖος ἔφηβος μπροστὰ στὸ ναὸ τῆς Ἀγραύλου ἔδιδε τὸν
παρακάτω ὅρκο:

Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα, οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν προστάτην ὢ ἂν στοίχῳ, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων, καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν, καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ ὅσης ἂν παραδέξωμαι. Καὶ συνήσω τῶν ἀεὶ κρινόντων, καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι, καὶ οὓς τίνας ἄλλους ἱδρύσεται τὸ πλῆθος ἐμφρόνως. Καὶ ἂν τὶς ἀναιρεῖ τοὺς θεσμοὺς ἣ μὴ πείθηται οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων. Καὶ τὰ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη

Μετάφραση:
Δὲ θὰ ντροπιάσω τὰ ὄπλα μου, οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τὸν συμπολεμιστή μου ὅπου κι ἂν ταχθῶ νὰ πολεμήσω, θὰ ὑπερασπίζω τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, καὶ μόνος καὶ μὲ πολλούς, καὶ τὴν πατρίδα δὲν θὰ παραδώσω μικρότερη, ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ μαχητικότερη ἀπ᾿ ὅση θὰ μοῦ παραδοθεῖ. Θὰ πιστεύω στοὺς Θεοὺς καὶ στοὺς ἰσχύοντες νόμους θὰ ὑπακούω, καὶ σὲ ὅσους ἄλλους νόμιμα θεσπισθοῦν. Κι ἂν κάποιος ἀναιρέσει τοὺς θεσμοὺς ἢ ἀμφισβητήσει, δὲν θὰ τὸ ἐπιτρέψω, θὰ τὸν πολεμήσω εἴτε μόνος εἴτε μὲ ὅλους. Καὶ τὶς ἱερὲς παρακαταθῆκες τῶν πατέρων θὰ τιμήσω. Μάρτυρές μου οἱ θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, Θαλλῶ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη.

Παιᾶν Σπαρτιατῶν

Βαδίζοντας προς τη μάχη, οι σπαρτιάτες πολεμιστές έψαλλαν
τον παιάνα…

Ἄγετ᾿, ὢ Σπάρτας εὐάνδρω κῶροι πατέρων πολιατᾶν λαιᾷ μὲν ἴτυν προβάλεσθε, δόρυ δ᾿ εὐτόλμως ἄνχεσθε, μὴ φειδόμενοι τὰς ζωάς· οὐ γὰρ πάτριον τᾷ Σπάρτᾳ!

Μετάφραση:
Ἐμπρὸς ὢ τῆς εὐάνδρου Σπάρτης τέκνα πατέρων πολιτῶν, διὰ τῆς ἀριστερᾶς χειρὸς τὴν ἀσπίδαν προβάλετε, διὰ δὲ τῆς δεξιᾶς μὲ τόλμη τὸ δόρυ ὑψώσατε, μὴ φειδόμενοι τὴν ζωὴ γιατὶ αὐτὸ δὲν εἶναι πατροπαράδοτον στὴν Σπάρτη!

Ὅρκος Ἑλλήνων στὶς Πλαταιές:

Οὐ ποιήσομαι περὶ πλειονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας. Οὐδὲ ἐγκαταλείψω τοὺς ἡγεμόνας, οὔτε ζῶντας, οὔτε ἀποθανόντας. ἀλλὰ τοὺς ἐν τῇ μάχῃ τελευτήσαντας τῶν συμμάχων ἁπάντας θάψω. καὶ κρατήσας τῷ πολέμῳ τοὺς βάρβαρους,τῶν μὲν μαχεσαμένων ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος πόλεων οὐδεμίαν ἀνάστατον ποιήσω. τὰς δὲ τὰ τοῦ βάρβαρου προελομένας ἅπασας δεκατεύσω. καὶ τῶν ἱερῶν ἐμπρησθέντων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βάρβαρων οὐδὲν ἀνοικοδομήσω παντάπασιν. ἀλλὰ ὑπόμνημα τοῖς ἐπιγιγνομένοις ἐάσω καταλείπεσθαι τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.

Μετάφραση:
Δὲν θὰ ἐκλάβω ὡς πολυτιμότερη τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία. οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω στὴ μάχη κανέναν ἀπὸ τοὺς ἡγέτες μας, οὔτε ζωντανό, μὰ οὔτε καὶ νεκρό. ἀλλὰ καὶ τοὺς πεσόντες στὴ μάχη ἀπὸ τοὺς συμμάχους μας ὅλους θὰ ἐνταφιάσω. καὶ ἀφοῦ ἐπικρατήσουμε στὸν πόλεμο κατὰ τῶν βάρβαρων, ἀπὸ τὶς πόλεις ποὺ ἔδωσαν μάχη ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καμία νὰ μὴν καταστρέψω. ὅσες ὅμως στὴ μάχη συνετάχθησαν μὲ τοὺς βάρβαρους ὅλες νὰ ἀποδεκατίσω. καὶ ἀπὸ τοὺς ναοὺς ποὺ πυρπολήθηκαν καὶ κατεδαφίστηκαν ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κανέναν καθόλου νὰ μὴν ανοικοδομήσω. ἀλλὰ ὡς ὑπενθύμιση στὶς ἐπερχόμενες γενεὲς νὰ ἐπιτρέψω νὰ ἀφεθοῦν, τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.
Διαβάστε Περισσότερα »

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

- Συγχαρητήριο μήνυμα του Αχιλλέα Μπαλαντίνα εκ μέρους του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιτέας

Εκ μέρους του Δ.Σ του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιτέας θέλω από καρδιάς να συγχαρώ όλες τις μαθήτριες και τους μαθητές, που στις πανελλήνιες εξετάσεις κέρδισαν μία μεγάλη μάχη της ζωής τους, αλλά και τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς για τον επιτυχή αγώνα, που έδωσαν από κοινού.
Η επιτυχία σας αποτελεί δικαίωση των κόπων και της προσπάθειας που κάνατε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Η είσοδος σας στην ακαδημαϊκή κοινότητα θα σας ανοίξει νέους ορίζοντες και προοπτικές και θα σας δώσει τη δυνατότητα να κατακτήσετε τη γνώση, να ζήσετε νέες εμπειρίες και να αποκτήσετε τα κατάλληλα εφόδια για να κτίσετε το δικό σας μέλλον αλλά και το μέλλον του τόπου μας.
Επίσης εύχομαι καλή τύχη σε όλους τους νέους που ενώ έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό στις εξετάσεις, δεν κατάφεραν να πραγματώσουν το μέγιστο των προσδοκιών τους. 
Θέλω να τους επισημάνω πως η επιτυχία στη ζωή δεν κρίνεται από μία μόνο μάχη, αλλά πρόκειται για ένα διαρκή αγώνα για το καλύτερο.
Τέλος εύχομαι ολόψυχα ο νέος αγώνας που ξεκινάτε όλες και όλοι σας ως ακαδημαϊκοί πολίτες να είναι δημιουργικός και να στεφθεί από επιτυχία, πάνω απ’όλα όμως να έχετε υγεία και δύναμη να αντεπεξέλθετε στις δυσκολίες που θα συναντήσετε στο διάβα σας.
Καλή δύναμη σε όλους σας

Αχιλλέας Μπαλαντίνας
Πρόεδρος ΕΜΣΙτέας
Διαβάστε Περισσότερα »

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

- Η γενοκτονία της φυλής έχει εκτελεστεί και κάποιοι επιχαίρουν για το «κατόρθωμά τους»….!

Περίπου δύο δεκαετίες τώρα, ο Ελληνικός πληθυσμός, μειώνεται συνεχώς, βάσει επίσημων στοιχείων, δημιουργώντας αλυσιδωτές περιπλοκές σε ένα θέμα που θα έπρεπε να έχει καταστεί Εθνικό και να αντιμετωπιστεί κατάλληλα από τους πολιτικούς μας της καταστροφής και της ρεμούλας.
Εδώ και δύο δεκαετίες οι ανησυχούντες με επιστημονικές μελέτες και λεπτομερή μελέτη των στοιχείων, κατεδείκνυαν με αγωνία στους παροικούντες της Ιερουσαλήμ, το φλέγον αυτό θέμα, αλλά κανένας απ΄αυτούς δεν έσκυψε πάνω του με σοβαρότητα και ανησυχία. 
Κάθε χρόνο έβλεπαν τον άρρενα πληθυσμό να μειώνονται με γεωμετρική πρόοδο και να μην μπορούν πλέον να ενισχύσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά οι πολιτικάντηδες τους οποίους ψηφίζαμε, δημιουργούσαν Ενόπλους Δυνάμεις καλύπτοντας τα κενά, με «επαγγελματίες λεγεωνάριους», στηριζόμενοι στο ρουσφέτι, το οποίο πλήρωνε ως συνήθως ο φορολογούμενος Έλληνας, επί πλέον μείωναν την θητεία των κληρωτών για να γίνουν αρεστοί στις οικογενειακές ψήφους. 
Κατάντησαν την χώρα να έχει σχεδόν ημιεπαγγελματικό στρατό, κάτι που δεν μπορεί να αντέξει η γλίσχρη οικονομία της.
Έτσι ανατριχιαστικά είναι και τα αποτελέσματα της τελευταίας απογραφής πληθυσμού που δόθηκαν στην δημοσιότητα και δείχνουν μία Ελλάδα που όχι απλώς γερνάει, αλλά μία Ελλάδα που έχασε μέσα σε μόλις δέκα χρόνια περισσότερους από ένα εκατομμύριο Έλληνες (!), στην χειρότερη περίοδο από την δεκαετία του 1940!
Και δεν είναι μόνο αυτό. 
Σε λίγα χρόνια θα είμαστε μειονότητα στην χώρα μας, με την αθρόα λαθρομετανάστευση, την υπογεννητικότητα και τις άστοχες μέχρι κακουργηματικές πράξεις που δημιουργούν ανθελληνικά μυαλά τα οποία ενδεχομένως να λειτουργούν και πάνω σε αυτό το μοτίβο.

Με τα μέτρα που έλαβαν γενικώς, την μείωση των μισθών, την φορομπηχτική πολιτική, ποιος νέος(α) θα προχωρήσει στην δημιουργία οικογενείας;
Ο έγγαμος βίος σήμερα αποτελεί τεκμήριο και φορολογείται! 
Το τρίτο παιδί της οικογένειας, που είναι το απαραίτητο για να αυξηθεί ο πληθυσμός, φορολογείται με 3.000 ευρώ!! 
Η πολύτεκνη οικογένεια δεν υποστηρίζεται κάν!
Όλα αυτά είναι έργα ανθελλήνων.
Η εξαθλίωση που μας οδήγησαν καθιστούν το θεσμό της οικογένειας αποτρεπτικό για τους νέους ανθρώπους οι οποίοι συνετά σκεπτόμενοι δεν ρισκάρουν πλέον να τεκνοποιήσουν αφού δυσκολεύονται να ζήσουν ακόμα και οι ίδιοι!
Η γενοκτονία της φυλής έχει εκτελεστεί και κάποιοι επιχαίρουν για το «κατόρθωμά τους»….!
Γράφει ο Ευαγγελιστριώτης
Διαβάστε Περισσότερα »

- Παρ΄άλογο ;;

-Ξεκίνησα αυτή την αυθόρμητη ανάρτηση από την είδηση που μόλις διάβασα '' Επιστολή του Σαμαρά θα παραδώσει ο Πρ.τ.Δημοκρατίας στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες '' 

-Εχουμε και λέμε :

-Πρώτα αποφάσισαν να μη κυβερνάει μόνο το Πασοκ να γίνει ''κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας'' και φτιαξαν μία ετσι μπαμ.

-Μετά δε βρίσκαμε πρωθυπουργό. 
-Πέσαν ονόματα τύπου ''Πετσάλνικος'' (χαχαχαχα) στο τραπέζι, κάθε μέρα διασκέπτονταν ξανά και μανά ώσπου βάλανε το Παπαδήμο.

-Το έργο της ''σύντομης διάρκειας κυβέρνησης Παπαδήμου (εθν.σωτηρίας) ''ολοκληρώθηκε με το μνημόνιο 2 (τότε που κάηκε η αθήνα )

-Θέλαμε μετά νέα κυβέρνηση και βουλή που νά χει τη ''λαική συνενοχή '' εεεε σόρρυ εντολή ήθελα να πω. 

-Ε! στη συνέχεια κάναμε δύο φορές εκλογές για να δούμε ποιος την έχει πιο μεγάλη και μόνο γι'αυτό, (γιατί να γίνει κυβέρνηση δεν έγιναν αυτές οι εκλογές)

-Μεσολάβησαν, διερευνητικές, υπηρεσιακές κυβερνήσεις, πιθανές συνεργασίες, διασκέψεις, βουλευτές μίας μέρας, διλήμματα τύπου : 
Ποιος είναι πιο αριστερός, ποιος είναι πιο πατριώτης, τσιπρολαγνεία και τσιπροφοβία και άλλα ωραία (βλ. χ.α. αλλά δεν το πιάνω τώρα εδώ αυτό) ποιος την έχει πιο μεγάλη και πάλι δηλαδή

-Καιαιαιαι voila !! !!!
Ναι !!!! φτιάξαμε κυβέρνηση !  (άσχετο που είναι η ίδια που χαμε και πριν γίνουν δύο εκλογές λυνόταν και με ανασχηματισμό το πράμα.)

-Ωραία λοιπόν πάει ορκίζεται ο πράη μίνιστερ, τον παίρνει ο Μητσοτάκης τηλέφωνο του λέει τη Ντόρα και τα μάτια σου, και όπως ήταν επόμενο τυφλώνεται. 
-Παράλληλα αρρωσταίνει και ο υπ.οικονομικών. (μεταξύ υπουργείου οικονομικών στην Ελλάδα του 12 και αρρώστιας φαντάζει ιδανική επιλογή το β')

-Ξυπνάει ο Σαμαράς στο χόσπιταλ του λένε οι θεράποντες : '' πρωθυπουργέ δεν μπορείς να πας πουθενά με το ένα μάτι πρώτα θα γίνεις καλά '' ( με το που τον αποκάλεσαν πρωθυπουργό δάκρυσε από συγκίνηση από το καλό ματι )

-Αδιέξοδο : 
-Ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί για λόγους υγείας, υπουργός οικονομικών δεν υπάρχει, ποιον έχουμε πρόχειρο να στείλουμε βρυξέλλες να μας ''εκπροσωπήσει'' που τόοοοοοσο κόπο κάναμε γι αυτό ;;
-Τον Παπούλια !!!!@#* 
-Εχουν λολαθεί οι ευρωπαίοι : (σου λέει σας φέραμε μια τρόικα να συνενοούμαστε με αυτή να μη χρειάζεται να μας ζαλίζετε, και μέσα σε πέντε μήνες μας έχετε στείλει : Παπαντωνίου, Βενιζέλο, Γιωργάκη, Παπαδήμο, Πικραμένο, Μαραμένο ) και τώρα σειρά στη παρέλαση εκπροσώπων ο Παπούλιας !!! 

-Και όχι μόνο θα πάει ο Παπούλιας, θα πάει για να παραδώσει επιστολή του Σαμαρά.  

-Δηλαδή ....

-Οχι μόνο θα στείλουνε τον Πρ.τ. Δημοκρατίας που και θεσμικά δε μπορεί να διαπραγματευτεί αλλά είναι και 10000 χρονών, (ωραία να στείλουμε και το παππού μου, ντάξ έχει λίγο άννοια μωρέ άλλα ένα γράμμα το πάει αμα του το ράψεις στη ρόμπα )

-Θα τον στείλουν για να πάει ένα γράμμα !!!

-Δηλαδή φαντάζομαι τώρα : 
-Ξύπνησε από τη νάρκωση ο Σαμαράς του λεν οι γιατροί, antonis no.. σκέφτεται πέντε πράματα να πει στους ευρωπαίους, παίρνει το χαρτί από το κομοδίνο με το λόγκο του νοσοκομείου, και γράφει δύο αράδες επιστολή, φωνάζει τη νοσοκόμα, της λέει αυτό είναι εμπιστευτικό, και απο τη νοσοκόμα καταλήγει στα χέρια του Παπούλια για να το πάει το γράμμα. 

-Γιατί δεν έστελνε ένα email δυο λεπτά; να το υπαγόρευε εκεί στην αποκλειστική να το στείλει. 
-Και αυτοί οι ηγέτες ; παν ερχονται εκει στις βρυξέλλες skype δεν έχουν ;; 

-Χέστε με...!!!
Κατερίνα Νοτοπούλου
Διαβάστε Περισσότερα »

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

- 1η εμφάνιση του χορευτικού μας στα Καραϊσκάκεια 2012

Την πρώτη χορευτική του εμφάνιση πραγματοποίησε στα πλαίσια των εκδηλώσεων "Καραϊσκάκεια 2012" στην Καρδίτσα την Κυριακή το βράδυ τμήμα του χορευτικού του Πολιτιστικού Συλλόγου Ιτέας. Με καθοδηγητή την χοροδιδάσκαλο Σοφία Τζέλα γιά μια ακόμα φορά η εμφάνιση των κοριτσιών μας ήταν άψογη ενθουσιάζοντας το κοινό.
Παρά το γεγονός οτι έβρεξε λίγο πριν αρχίσει η εκδήλωση, δεν στάθηκε εμπόδιο στο πλήθος θεατών που παρακολούθησε και καταχειροκρότησε το χορευτικό μας. Εκείνο που έκανε θετική εντύπωση ήταν η αρτιότητα των στολών και οι φυγούρες του χορευτικού τμήματος. Την εκδήλωση του χορευτικού μας προλόγισε και ο Πρόεδρος Αχιλλέας Μπαλαντίνας


































Διαβάστε Περισσότερα »