Είναι από 'κείνες τις στιγμές που έρχονται σαν κεραυνοί κι αφήνουν πίσω σκόνη από το σοκ και το δέος του ξαφνικού.
Μια χαρά είναι ο γιαλός μάγκες...
Εμείς αρμενίζουμε στραβά και δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ούτε τον αέρα που τραμπαλίζει το πλεούμενο, ούτε τα πιράνχας που ροκανίζουν το σκαρί.
Ήταν που λέτε ένα μικρό καράβι, εκείνο το λυτρωτικό καράβι της εφηβείας που σαλτάραμε πάνω του να φύγουμε όταν μας έπνιγε το σύμπαν και σαλπάραμε γι' αλλού.
Ένα φόβο, μια ανασφάλεια, μια αδιόρατη τρομάρα για το αύριο, την είχαμε πάντα, να μας παίρνει από πίσω, δίδυμη της σκιάς μας.
Άλλα περιμέναμε κι άλλα μας ήρθαν.
Καμία πρωτοτυπία.
Και λες τώρα...
Είναι αυτό το μπάχαλο της κρίσης, τα λεφτά που δεν υπάρχουν που σου έχει γίνει το μυαλό κουρκούτι και σιχτιρίζεις απ’ την ώρα που ανοίγεις το μάτι το πρωί μέχρι την ώρα που το ξανακλείνεις το άλλο ξημέρωμα;;
Και πού να βρεις μπόσικα για να κρατήσεις, σωθήκανε κι αυτά.
Αίτια είναι αυτό ή αφορμή;...
Βρίζεις τους πολιτικούς, τα κόμματα και τις τελείες της ζωής σου, το κ…σύστημα, την άτιμη κοινωνία, τη μάνα που σε γέννησε, τον εαυτό σου τον σάπιο… και... τι;;
Έρχεται η εκτόνωση μέχρι το επόμενο σιχτίρισμα το οποίο είναι... σε πόση ώρα ρε φίλε;;
Τι σου φταίει ρε γαμώτο, πες...
Η χώρα που γεννήθηκες, οι επιλογές που έκανες, το κόμμα που ψήφισες, το λαμόγιο που εμπιστεύτηκες, η ευκαιρία που έχασες, το κεφάλι σου το αγύριστο, η κατάρα της μοίρας, οι βλακείες που έκανες, τα έξυπνα που δεν έκανες, τα σάπια που κράτησες, τα χλωρά που παράτησες, το λάθος που είπες, τα σωστά που δεν είπες...;;;
Είναι τούτη εδώ η κρίση προέκταση της κρίσης του μυαλού σου, χρόνια και ζαμάνια, έτσι όπως ήσουν, όπως βρήκες, όπως έμαθες κι όπως σε μάθανε...
Είπαμε, δεν βλέπεις τα πράγματα όπως είναι- τα βλέπεις όπως εσύ είσαι.
Αλλά πώς είσαι και ποιος είσαι τελικά;;...
Πως έγινες ξαφνικά από γιος του «πάρ' τα όλα» σε θλιβερό μίζερο ανθρωπάκι του κυνηγιού της αρπαχτής που πνίγεσαι, ψάχνεσαι, βρίζεις τον κακό σου τον καιρό και τη μαύρη νύχτα που άπλωσαν κάποιοι, σα σεντόνι, πάνω απ το κεφάλι σου;;
Το ‘πε χοντροκομμένα κι άγαρμπα ο άλλος, το θρυλικό «μαζί τα φάγαμε».
Αν σου λέγε δηλαδή ότι «όλοι μας κρύβουμε ένα λαμόγιο μέσα μας» θα σου ερχόταν καλύτερα και θα το κατάπινες;
Ξέρεις γιατί αλυχτάς σα σκυλί και σου φταίνε όλοι;...
Γιατί ξέρεις μέσα σου ότι εσύ φταις πρώτα και πάνω απ' όλους.
Εσύ ευθύνεσαι για το χάλι και την κατάντια σου. Γιατί βολεύτηκες, συμβιβάστηκες, άραξες, δε μίλησες, δε σ' ένοιαξε, δεν αντέδρασες, κρύφτηκες, δε χάλασες τη ζαχαρένια σου. Αλλά σιγά μην το παραδεχτείς ποτέ...
Για τα του οίκου σου λέω, άσε τη χώρα, μην τρελαίνεσαι....
Δε σου είπε κανείς ότι παίρνεις το κρίμα της στο λαιμό σου. Σαν κι εσένα, όμως, πολλοί κι όλοι μαζί, μια χαρά και δυο τρομάρες τη σηκώνουν την εθνική κατρακύλα.
Για μέτρα πόσοι μαζεύονται…
Χιλιοειπωμένο αλλά (κωμικο)τραγικά αληθινό:
"We blame society but we are society..."
" Κατηγορούμε την κοινωνία, αλλά είμαστε κοινωνία ..."
Νατάσσα Ράγιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι όροι χρήσης που ισχύουν για τη δημοσίευση των σχολίων, έχουν ως εξής: Σχόλια ανώνυμα, σχόλια τα οποία είναι υβριστικά ή περιέχουν χαρακτηρισμούς ή ανώνυμες καταγγελίες που δεν συνοδεύονται από αποδείξεις θα αφαιρούνται. Η "Ιτέα Καρδίτσας" δεν παρεμβαίνει σε καμία περίπτωση για να αλλοιώσει το περιεχόμενο ενός σχολίου εφόσον πληρεί τις προϋποθέσεις. Σε καμιά περίπτωση τα σχόλια δεν αντιπροσωπεύουν την "Ιτέα Καρδίτσας". Επίσης ο διαχειριστής διατηρεί το δικαίωμα να αφαιρεί οποιοδήποτε σχόλιο θεωρεί ότι εμπίπτει στις παραπάνω κατηγορίες. Με την αποστολή ενός σχολίου αυτόματα αποδέχεστε και τους όρους χρήσης.
Ο διαχειριστής