Διάλλειμμα στην εθνική μας μιζέρια...

Πρέπει να είμαστε το μοναδικό Εθνος στον κόσμο, που μισούμε τόσο τον εαυτό μας.

Φτάνει να βγείς σήμερα και να πεις δυό κουβέντες για την πατρίδα, για τη σημαία, για την Ελληνικότητα και σου την πέφτουν κατευθείαν να σε σφαγιάσουν.

Εχει καταντήσει ο πατριωτισμός να στιγματίζεται ως ναζισμός και ο Ελληνισμός να προβάλλεται ως ένα είδος αναχρονισμού, κατάλληλο μόνον για αποστράτους της κλάσης του ‘50.

Κι αν κάνεις το πείραμα, να κάψεις δημόσια την Ελληνική σημαία, θα βρεθούνε και πέντε «Ελληνες» να σε χειροκροτήσουν. Ενώ έτσι και τολμήσεις να αγγίξεις την αλβανική σημαία, που σήκωσε ο κ. Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη, θα βρεθείς πάραυτα στη μπουζού.

Τι έχουμε πάθει το λοιπόν;

Τι μας συμβαίνει;

Ακούστε με φίλοι μου, για να μην ξοδεύουμε και πολλά λόγια. 

Εγω θα σας τα πω σύντομα και απλά έτσι όπως το εισπράττω.

Από τότε που ιδρύθηκε το νέο Ελληνικό κράτος, είμαστε οι μαϊμούδες των ξένων. 

Βάλτε κάτω το μυαλό σας και δείτε τι είδους κόμματα ψηφίζαμε, από τον καιρό του Μαυροκορδάτου.

Αγγλόφιλους, Ρωσόφιλους, Γερμανόφιλους, Αμερικανόφιλους και δεν συμμαζεύεται.

Ο Ελληνας φίλοι μου ένιωθε πάντα ο χωριάτης της Ευρώπης.

Και ξάφνου μπήκαμε στο Ευρώ...!!!
Κι απο τη στιγμή που μπήκαμε στο ευρόπουλο, πήραν και τα μυαλά μας αέρα. 

Γίναμε ξαφνικά Ευρωπαίοι!!! 

Και καπάκι πλακώσανε εδώ οι μετανάστες, αυτοί οι λαθραίοι ντέ, και νιώσαμε πως πλέον κρατάμε τον παπά από τα γένεια.

Πας νεοέλληνας που σέβονταν τον εαυτό του, είχε μια αλβανίδα να του καθαρίζει το σπίτι, έναν Πακιστανό να του βάφει τον μαντρότοιχο, έναν μπαγκλαντεσιανό να του κουρεύει το γρασίδι και μια Ρωσίδα να του κάνει...τα υπόλοιπα!!!.

Μιλάμε δηλαδή...μεγαλεία!

Κι άντε τώρα να αντέξει αυτός ο λαός τη σκληρή πραγματικότητα πως όλη εκείνη η καλοπέραση ήταν ένα μικρό διάλλειμμα στην εθνική του μιζέρια.

Η κρίση φίλοι μου μας ξαναγύρισε εκεί που θα έπρεπε να ήμασταν κι ακόμα παραπίσω.

Το ωραίο όνειρο έσβησε και πάει.

Ε, λοιπόν, δεν το αντέχουμε!

Κι επειδή δεν το αντέχουμε, μισούμε τον εαυτό μας.

Πώς να αποδεχτεί τώρα ο νεοέλληνας να ζήσει χωρίς τον αλβανό;
Του έδινε έναν αέρα αφεντικού, ρε παιδι μου πως να το κάνουμε; 

Πώς να βγεί και να ομολογήσει στον εαυτό του ότι για τα μεταξωτά βρακιά και τα σκληρά ευρόπουλα, χρειάζονται και επιδέξιοι κώλοι;

Πώς να αντέξει να τον κάνεις Δήμαρχο τη Δευτέρα και να τον γυρίσεις σε κλητήρα την Παρασκευή;.

Κι όταν δεν αντέχει ο άνθρωπος την πραγματικότητα, φίλοι μου, απλώς κλείνει τα μάτια του στην πραγματικότητα.

Μην του μιλάς του Ελληνα για δραχμή, μην του μιλάς για επιστροφή στο χωράφι, μην του μιλάς για δουλειά, μην του μιλάς για πίστη, μην του μιλάς για παράδοση, μην του μιλάς για έθνος, μην του μιλάς για εντιμότητα, για ειλικρίνεια, για αντίσταση, για Ελληνισμό.

Τον σκοτώνεις!!!

Εδώ φίλοι μου, φτάσαμε στο σημείο να ζητιανεύουμε ένα πιάτο φαϊ στα συσσίτια και συζητάμε για προεδρίες στην Ευρώπη και δωρεάν wifi!

Τι να πω;

Ο Ελληνας πάντα αρχοντοχωριάτης ήταν και θα μείνει. 

Κι όπως όλοι οι χωριάτες, που βρέθηκαν ξαφνικά στα σαλόνια, μην τους θυμίζεις την ανω πλατανιά!

Πάει, τους τέλειωσες...!!!