Και τότε μελαγχολώ...

Μεγαλώσαμε μέσα στην φτώχεια, στην ανέχεια, στη στέρηση, μα δεν τα νοιώσαμε.

Δεν νοιώσαμε φτωχοί, δεν νοιώσαμε στερημένοι.
Χαιρόμασταν με το κάθε τι, παίζαμε, γελούσαμε, χτυπούσαμε, κλαίγαμε, μαλώναμε, μονοιάζαμε, μοιραζόμασταν, συναντιόμασταν, συζητούσαμε, ξυπόλυτοι και βρώμικοι, πίνοντας γάλα από το βυζί της αγελάδας, σκαρφαλωμένοι όλη μέρα στα δέντρα να χορτάσουμε την πείνα μας, κυνηγημένοι όταν μας τσάκωναν πάνω σε ξένες κερασιές..

Μεγαλώσαμε στα χρόνια της "βέργας" από μουριά, της τσουκνίδας στα πόδια και της χειροδικίας, από γονείς, και δασκάλους. Υπήρχε ο φόβος που μας βάσταγε τα γκέμια, ο φόβος του ότι θα φάμε ξύλο αν κάνουμε κάτι που δεν πρέπει.
Και συχνά, ο φόβος έκανε τη δουλειά του. Και η ζαβολιά δεν γινόταν, και το ξύλο γλιτώναμε.

Μεγαλώσαμε με αρχές.
Σεβόμασταν τους μεγαλύτερούς μας. Σεβόμασταν τους ηλικιωμένους, τις κυοφορούσες, τα μικρά παιδιά, τους δασκάλους, σηκωνόμασταν στα λεοφωρεία να καθήσουν οι μεγαλύτεροι, φιλούσαμε το χέρι των γερόντων με σεβασμό.
Τα παιχνίδια μας απλά, φτιαγμένα συνήθως από εμάς τους ίδιους, η άλλοτε πάλι μοιραζόμασταν κάποιου το παιχνίδι που έτυχε και του αγόρασαν.

Διαβάζαμε.
Υπήρχε ευγενής άμιλλα. Θέλαμε να γίνουμε "κάποιοι", να γίνουμε "κάτι"..
Και οι πιο πολλοί έγιναν, και έγιναν πολύ καλοί ότι κι αν διάλεξαν να γίνουν.
Είχαμε οράματα, στόχους, όνειρα, και προσπαθήσαμε όλοι μας σχεδόν να τα καταφέρουμε..
Κι έτσι περνούσαν οι μήνες, τα χρόνια.
Ναι! Έτσι μεγαλώσαμε.

Αγαπητέ αναγνώστη.
Κοιτάζω σήμερα γύρω μου και αναρωτιέμαι.
Αυτά που βλέπω, με απογοητεύουν και με τρομάζουν.
Δεν είναι δυνατόν να σταμάτησε τόσο απότομα, τόσο άξαφνα η εξέλιξη του DNA των ανθρώπων. Δεν γίνεται μέσα σε μια και δύο γενιές, να μετατράπηκαν ορδές σοφών σε ζόμπι.

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω νέα παιδιά, καθηλωμένα μπροστά σε κονσόλες να παίζουν ατέλειωτες ώρες με ηλεκτρονικά παιχνίδια. Να κάθονται ώρες ολόκληρες, ξαπλωμένα σε καναπέδες και να χαζεύουν την μια ταινία μετά την άλλη, και συχνά ακατάλληλες για την δική τους ηλικία, γεμάτες σεξιστικά μηνύματα και βία.

Με ένα κινητό στα χέρια από τα 8 τους χρόνια, προέκταση του χεριού τους, να έχουν χάσει κάθε επικοινωνία με το περιβάλλον, με την πραγματικότητα, με τους φίλους, την οικογένεια, τους συγγενείς, αδιαφορώντας για τη μάθηση και για το αύριο, που διαγράφεται δυσοίωνο.

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω μια τέλεια αποσύνθεση, ένα χάος που σιγοβράζει, κι όπου να 'ναι θα εκραγεί.
Και μόνο καλό δεν περιμένω να βγει απ' αυτήν την έκρηξη.
Έλλειψη σεβασμού, έλλειψη φιλότιμου, έλλειψη οραμάτων, ονείρων, στόχων και ηθικής.
Στον αιώνα της πληθώρας σε υλικά αγαθά, λείπουν τα ηθικά αγαθά.

Κοιτάζω γύρω μου και πλέον φοβάμαι..
Εγώ θα φύγω σύντομα, μα όσοι μείνουν;
Κι εκείνοι που έρχονται.. Τι θα ζήσουν; Τι θα δούν;
Και τότε μελαγχολώ...